Vargje Malli për fshatin tim Krinë(2)

nga Polo MIHALI

( Pjesa e dytë)

Atje zemra nga gëzimi

Do filloi të rrafë më shpejt

Do më mbuloi mallëngjimi

Se larguar kam shumë vjet.

Andron mos t’a hajë meraku

Për gostira nuk kam ardhë

Dua të ulem tek oxhaku

Bukë e krypë, zemër të bardhë.

Pa do dal nëpër mëhallë

Ta nis nga Thoma Gërdani

T’i takoj dhe të nxjerr mallë

Gjer në fund tek Peço Jani.

Polua, Katerina, Gaqia (vëllai Katerinës)

Nga shokë e miq rrethuar

Për të gjthë kam plot urime

Të jenë shëndosh e gëzuar

Siç m’i do kjo zemra ime.

Shokët nuk i kam harruar

Me ta shkova fëmijërinë

Une i dua siç më duan

Ndaj do pi për miqësinë.

Në Tranoshishtë mbi fshatin tonë

Kur vendi ishte në luftë

Pata bërë dy vjet shkollë

Venim zbathur dhe pa bukë!

Dhe atje dua të vete

Se i kam dhënë premtime

Mikut tim, Kënos me bejte

Me duar krahqafë të rrimë.

Kemi shumë për të thënë

Për sot dhe kohën e shkuar

Për ndryshimet që janë bërë

Kemi kohë pa kuvënduar.

Hajdhua e pa përtuar

Ca mezera do na verë

Si nikoqire mbaruar

Shpejt e shpejt ka për t’i bërë.

Duke ngrënë e duke pirë

Raki rrushi, djath kaçupi

Do qëndrojmë gjer në të gdhirë

Gjer sa të na ndrashet truri!

Vali e Ziso Kapurani, Këno Qurku me gruan, Polua e Katerina
në Tranushishtë, 2010

Për t’u ç’mall’ me shoqërinë

Dhe nga afér per t’i parë

Do marr dhe motrën Marinë

Siç e kemi bërë planë.

Motra ime Marinë, 1958

Vargjet që kam ndërtuar

Për fshatin dhe për njerëzinë

Nga zemra mua më duall

Për të zbutur pak mërzinë.

Këtu ku sot shkojmë ditët

Në këtë kurbet të vjetër

Kujtimet më gjallërojnë

Më duket se më shtojnë jetën.

Kam mbi dhjetë vjet larguar

I ndarë nga njerëzia

Nga Vatani im mërguar

Nga fshati, nga shoqëria.

Sot besoj ç’ka kesh dëgjuar

Qysh kur ne fëmijë ishim

Për kurbetin e mallkuar

Por provuar nuk e kishim.

Me sa duket ishte shkruar

Të vija këtu dhe unë

Ku babai ka jetuar

Pesëdhjetë vjet a më shumë.

Unë me zonjën Katerinë

Shpesh e kemi pleqëruar

Që këtu gjatë të mos rrimë

Dhe kaq shmë kemi duruar.

Ndaj shpresojmë se do vijë dita

Të kthehemi në Atdhe

Se këtu nuk ngryset jeta

Pleqërinë ta bëjmë atje.

Tufa e deleve, pronari Vangjel Neti, kushuriu i Polos

Fund

SHENIM: Themelet e kësaj poezie jane hedhur qysh ne pranveren e vitit 1995. Me von eshte riparë dhe janë bërë shume shtesa deri në Janar, 2005. E gjithe kjo per miqtë e zemrës dhe dhe pasardhësit.
_________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

KËNGË TË DASMAVE LUNXHIOTE

Këndon Grupi