Poezi nga Agim Shehu

Lindi në Progonati të Kurveleshit më 1934. Studioi gjuhë dhe Letërsi në Universitetin e Tiranës. Eshte shkrimtar, poet dhe studiues.

Disa nga veprat e tij

• Horizonti i kaltërt (1959)
• Vite pa thinja (1970)
• Fjalë nga zemra (1977)
• Gurra e fjalës (1980)
• Zëri i gjakut (1984)
• Poezi (1986)
• Ujvarat e diellit (!988)

SI ËNDËR...

Frushulliu një krahë thëllëzash,
më preu gjumin e vonë
(kisha fëmininë në ëndra
dikur...larg në fshatin tonë)...

Nëna që nga mali tutje
kthehej me thekër në shpinë.
Barra që në shpinë i tundej
më peshonte gur në brinjë.

Pas pelës në gur e gjëmba
vrapoja, mos m'ikte mëza.
Gjakun që më dil nga këmba,
e kishin në këmbë thëllëzat.

Ferrë më ferrë si dhi sherete
zgjatesha për dy tri mëna.
Ferrat me oreks për vete,
rrëmbenin kallinj nga nëna.

Pas kallinjve këmba këmbës
na vinin gjer afër fushës:
thëllëzat nga barrë e nënës,
larashi nga barrë e mushkës.

"Nënë, çlodhu pak te bregu!..."
Ajo ulej, flakë e kuqe.
Drapëri me hark të feksur
i zbardhte si hënë mbi supe.

Më zgjidhte kallinj të rëndë,
i shkoqte dhe pëshpërinte!
Te çdo kokër në pëllëmbë,
birit i numuronte vitet...

...Hapa sytë...s'qe më ëndra.

Nga dritarja sytë i ngrita:

njoha drapërin te hëna,

nënën e njoha te drita.

1980

HEROIKE

Ç'i patëm vitet kaq të rënda,
O vitet tona, ju ç'nuk patë?!
Na mbiu shpata dhe parmënda,
Ç'u mbimë mbi parmendë e shpatë.

Dhe çame hordhi anadollaku
Ne shqipe tok, me krahë flamuri.
Mbi shpate,-prroje e pika gjaku,
E nën parmendë kokra gruri.

Na duheshin të dyja pranë,
Dhe ne i mbajtëm aq të tenda;
Kështu u endem si viganë,
Një këmbë shpata,një parmënda.

Ky vend si mund ta lidhte turkun?!
Me gjak e bukë, ndaj ju përgjegj,
Me llërë trimi e shpatull bujku,
(Kështu na tha i madhi Gjergj)

Dhe eci siç e la i madhi,
Parmëndë e shpatë lartë i ngriti.
Dhe djersa faqen na i zbardhi,
Dhe shpata ballin na e ndriti.

QYLYMI I NËNËS SIME

Gjalmin zgjedhur prej çdo ngjyre,
nëpër gishta - shpjer e bjer...

Mbi tezgjah, krahët mes tyre
i formonin një ylber.

E kuqja kudo nxjerr ballin
(qe dielli mbi Lumaqe
ku shëndet i kuq i malit
nënës i ndizej në faqe).

Kur 'të zezën' mes të kuqes
hidhte në qylym të saj.
ato ditë kish parë tutje
një shqiponjë lart në majë.

Një fill rozë të hollë, të pakë
ndrojtur në qylym ka prurë...
(qe një trandafil i largët
që u këput, e s'u dha kurrë!)

Ngjyrën e ëmbël të hënës
tek e verdha që shikoni,
-biri kur sëmurë ka qënë
nëna e derdhi ngjyr' limoni.-

Hidh e prit me duart flutur
e kur boshti priste fijen,
lidhte gjalmin e këputur
si t'u zgjaste udhën bijve.

E gjelbra e ngrohtë e butë
ku nuk futej në qylime
(bar i dhënve kurrë mos humbtë -
gjithnjë lutej nëna ime).

Mes blerimit të qylimit
zogj të bukur qenë skicuar...
Qenë zogjtë që përcillnin
nënën larg me dru ngarkuar.

Vijat në qylim të drejta,
harqet - valle hip e zbrit
Si s'e dinin nënë shkretat
se aty do ecnin bijtë!

PARA BUSTIT TË SELAM MUSAIT 

Koha hedh paprerë 
përmbi festen tënde 
dimri-flokë bore 
vera-dritë hëne. 

Dhe të vijmë të veshim 
rreth duke t'u mbledhur 
ndërsa ti në heshtje 
ri në bronx i derdhur. 

Eh gjithë këtë bronx 
valle ku ta gjeje 
vete do ta shkrije 
plumba do ta bëje. 

Ri... po nuk të rihet 
ndaj të vijnë mornica 
...vrapi yt po endet 
poshtë nga Babica 

Lugjesh në ato netë 
zbrite si veri 
projektorët ndiqnin 
sharkun tënd të zi. 

Flaka nëpër duar 
me rëmbim të futej 
gjalmi mbi dyfek 
dridhej mos këputej. 

Plumbat nëpër xhepe 
(gjetur breg pas bregu) 
me thërime misri 
hynin tek dyfeku. 

 

"Biruni o burrani 
hop...ti zemë së gjalli 
dhëmbët nga urrejtja 
krisnin posi stralli 

Vlora krahëlidhur 
ç'vrull të dha te gjuri 
Malua nga ballkoni 
të tundte flamurin. 

Ndaj ti si i dehur 
rrugën poshtë e more 
po ç'kish aq shume tela 
ç'kish aq shumë llogore. 

Plagë me plagë si lule 
seç të doli gjaku 
me të kuq flamuri 
t'u qendis shajaku. 

"Kështu rënçim, -fole 
e ç'vlen sa liria 
lule Labi ynë 
Selam Salaria. 

Plumbat breshërimë 
t'u përmlodhen brenda 
Lebërit kokë më kokë 
u ulen te kënga 

SHOLLËT E XHA SALIKOS

Shollët, xha Saliko,

Qysh vallë i këpute?!

Për muze t’i morën,

Na muze i fute.

Shollë si të tuat

S’u gjëndej nishani:

Meshini nga Duçja,

Telat nga “jermani”.

Ç’dirse me fëndyell

Sa i qepe mirë,

Te dera e kasolles

Mbi një post të dhirë.

Dhe me to për këmbe

Si e tore hollë,

U nise për luftë,

Partizan me shollë.

Ç’ece shumë Saliko,

Bëre udhë të gjatë.

Që nga Konispoli

Gjer në Vishegrad.

Dhe shollë si të tuat

S’u gjëndej nishani:

Meshini nga Duçja,

Telat nga “jermani”.

Nuk le shteg e brinja

Me ato shollë që ngjeshe;

Duçen dhe jermanin

Ndënë këmbë i keshe.

Ndaj tek iu vërvite

Grykës për t’i zënë,

Me gjithë shollë shënjestra

Në rreth të kish vënë.

Po ti përtej tyre

Ecje si furtuna,

Plumbat nëpër këmbë,

Këmbët përmbi plumba.

T’u shpuan dhe këmbët,

Plumbi t’i mbërtheu;

Këmbët , xha Saliko,

Plot me gjak t’i leu.

Por ashtu u fute

Me ato opinga,

Në pallat të Zogut

Tek flij Geraldina;

Dhe s’u skuqën shollët,

Nuk iu pre fytyra

Kur me baltë veten

Panë ndër pasqyra;

Se qe balta jote,

(Bukë e përkëdhelur);

Për atë tokë, me pushkë

Nuk le vënd pa shkelur.

Ndaj u ranë shollëve

Prej çdo istikami,

Se kish brenga Duçja,

Kish inat jermani.

Plumbat nëpër këmbë,

Këmbët përmbi plumba…

Por t’i nuk ndalove,

Se s’të priste puna.

Ashtu, xha Saliko,

Me to ece gjat;

Që nga Konispoli

Gjer në Vishegrad….

Në muze, ndaj shollët

T’i vunë majë mermerit,

Ballin të pështetur

Pranë maliheri

TË DASHURËS NGA NJË MATEMATIKAN 

 

Ty po të drejtohem, vajzë, moj syzezë,

më do a s'më do, kjo është hipotezë.

 

Pamja jote e ëmbël, posi teoremë,

kur të shoh përpara, më zgjidh çdo problemë.

 

Ti je elegante si ekuacion,

mesi yt i hollë, posi ypsilon.

 

Supet delikate, pika infeksioni

qafa si cilindër, koka si trung koni.

 

Hunda si segment, posi rreze dritë,

veshët simetrike, balli si orbitë.

 

Buzët si elips, mjekra si kupolë,

sytë si dy vatra, vetull parabolë.

 

Ç'm'i ke ndarë aq bukur flokët si spirale,

oj, t'u thaftë dora, si me simetrale!

 

Rreze rrezatojnë sytë e tu të qeta,

njëri rreze alfa, tjetri rreze beta.

 

Për ty psherëtimat që dalin rrethore,

hapen valë-valë, si rrath bashkëqendrore.

 

Unë e ti një thyesë, lidhur në një bosht,

ti numëruesi sipër, unë emëruesi poshtë.

 

Po s'ta bëra jetën diell si pranvera,

ç'vite më janë taksur, m'i shumëzoftë zerua.

 

Dashurisë për ty mos t'i shuhet vapa,

çdo fjalë që të thuash, do ta fus në kllapa.

 

Dhe, oh, si do rritet me hapa ritmike,

sot fuqi katrore, mot fuqi kubike.

 

Bukuria jote, bukuri limit,

m'i përndau mendtë gjer në infinit.

 

Më trete me formula, më shkrive të gjallë,

si një copëz akull, në plus njëqind shkallë.

 

Folmë, shpirti im, shpirt në maksimum,

se pa ty s'kam gjumë as në minimum!