POEZI NGA THANAS HODA

    POEZI                    

nga Thanas Hoda, Çikago

Thanas Hoda

MEDITIM 

Lumja Lunxheria ime,

Të rralla shoqet i ke,

Bukuritë që ka bërë ZOTI

Tek Ty kanë bërë fole!


Mali me bar e me lule,

Gjëmojnë zile këmborë,

Bilbili këngës ja thotë,

Zemrat të bardha si borë!

Lunxhëria jonë e bukur,

Me zakone për zili,

ZOTI vetë të ka bekuar,

Të ka veshur me stoli!

Me burime si kristali,

Saraqinisht e Odrie,

Hosi me ujë të kulluar,

Gjithe lisa, gjithe hije!

Moj Lunxhëria fisnike,

Ç'djem e vajza që ke rritur,

Kudo ku kanë jetuar,

Ballë e faqe t'i kanë ndritur!

Po me se i ke ushqyer?!

Sekreti, vallë, ku qëndron!?

Kalojne vite e shekuj,

Vargu -"YJEVE"- s'mbaron!

A mos është uji i gurrës,

Që nga mali gurgullon!?

Ajri aromë trendelinë,

Që sëmundjet i shëron!?




Apo fushat me perime,

Bregoret me pemë mbuluar,

Kënga që buçet tek KROI,

Çdo ditë në të perënduar!? 


Visaret që do njeriu,

Ne lunxhotët veç i gjen,

Nga të parët trashëguar,

Ecin në gjak e në gen!!

Labova e Zhapës 




KUVEND BËNTE LUNXHËRIA

Kur ishim me halle shumë,

Kur na cënohej lira,

Me burrat hijerëndë'

Kuvend bënte Lunxhëria. 

Dy Kuvende brenda vitit,

Një Tërbuqi e një Krina,

Jepnin fjalën, lidhnin besën,

Të lartohej Lunxhëria. 

Nga çdo fshat dy burra venin,

Që u kishte lezet fjala,

Në nevojë, fshatin e ngrinin.

Djemave u shkëlqente palla.

Lunxhëria e bashkuar,

Në çdo shqotë e çdo furtunë, 

Në krye burrat e ditur,

Me durim zgjidhnin çdo punë. 

Ku janë vallë sot ata burra?

Vëndet bosh ata i kanë. 

Burra që s'u trembej syri,

Fjalët nga veprat si ndanë.

Brezat që erdhë pas tyre,

Drita e tyre shkelqen,

Mendja e tyre si floriri,

Në çdo zemër fole gjen.

Lunxhëri plot lezete,

Vend i bukur e me kulturë,

E nderuar në gjithë vendin,

Mos i humbte nami kurë,

Çikago 

Shtator, 1993. 

NË MALET E LUNXHËRISË