 |
| Julia GJIKA |
PER TË LËNË NJË EMËR
Fushat janë dritaret e pranverës
Fushat janë shumë më tepër
se kopshtet me trëndafila të verës.
Fushat janë mbrekullia e botës, janë
lulëzimi në shekuj
i duarve njerëzore.
Era, që kreh flokët e fushave të blerta
dhe shpërthen boçen e bardhë të pambukut,
shëtit e vallzon me grunjërat e verdha,
e lirë, në liri
të vërtetë, në liri pa hile
fushave.
Fushat mbajnë kokën lart nga drita
Fjongot e diellit mbështjellin ëndrra.
Për të lënë një emër, Njeriu e filloi nga
fushat.
E ndoqi Paqja dhe Bolleku.
Më parë kish
zgjedhur Farën,
të këndonin
fushat,
të mos i turpëronte korrja.
Për të lënë një emër,
Njeriu sfidoi çastin ironik,
për të mos
i zënë syri njerës të zemëruar,
që grinden me leckat e trupit.
Për të mos
ndeshur fytyra të pikëlluara,
prindër që heqin
të zitë e ullirit nga
bijtë.
Ose anasjelltas.
Njeriu vizatoi me ngjyra pikante tablonë e jetës.
Rëndësi
i dha estetikës, që në çdo kohë kërkohej..
Njeriu i zgjedhur ,
për të lënë një emër pas
ka përpara luftën
vetmohuese.
Të të mbështjellë Flamuri i Kombit
s'është e lehtë,
Pas fush betejash të përditëshme.
Julia Gjika
No comments:
Post a Comment