BOTIME TE SHKRIMTARIT LUNXHIOT THANAS MEDI

 

Romanet e shkrimtarit Thanas Medi

nga: Thanas  MEDI 

Shkrimtar

ATHINË

Shkëputur nga romani për botim "Çmendina e Athinës"

Thanas MEDI

.......Të kujtohet dasma në Leshnicë, atje u pamë për herë të parë. Mua më mori im atë me vete, më tha, "Bëhu gati se do vish dhe ti!" Kështu prishi zinë e gjatë të nënës, që na la të vegjël, unë, më e madhja e fëmijëve, isha a nuk isha pesëmbëdhjetë. Por sesa për këtë, e bëri më shumë për mua. Donte të dilja njëherë jashtë shtëpisë, të trazohesha me njerëz, të vishesha bukur, të gëzohesha si vajzat e tjera të moshës sime, të qeshja, të më shihnin, se nuk dinin që bëja hije mbi tokë. 

 

Të më kërkonin për nuse, se po mbushja të njëzetat dhe askush s'na kish trokitur në derë. Dhe kur vinte ndonjë, kërkonte dorën e Dhorës, dy vjet më e vogël nga unë. "Nuk e dinim se ke vajzë tjetër", i thoshnin babait. Me të drejtë, qëkur vdiq nëna unë vesha të zezat, zura këmbën e saj. I'u gjenda tim eti në krahë, gjithë punët e shtëpisë ranë mbi mua. U bëra nënë për motrën dhe dy vëllezërit më të vegjël, më shihte babai dhe i therrte në zemër. Bënte dy norma në punë, dhe një për mua. Më qortonte sa herë, të shihja jetën time, të gjeja ndonjë djalë e të martohesha, se po më ikte mosha, fëmijët e tij i rriste vetë, po ku dëgjoja unë!? I'a preva me limon: Mos më fol më për martesa, nuk të lë vetëm, pa u rregulluar këta nuk ka dasëm për mua!

 

Sidoqoftë, për dasmën në Leshnicë u gënjeva. Sado që pyesja mendjen për çdo hap që hidhja, gjaku i moshës më ziente nën lëkurë. Ëndrra të fshehta ma turbullonin trurin, hija e atij, burrit tim të ardhshëm, përkulej netëve mbi mua, dëgjonte si merrja frymë, ndalonte mu pranë buzëve, pa guxuar të më puthë, më vështronte i mahnitur, sikundër ndesh një bukuri që s'e ke hasur më parë, më pëshpëriste ëmbël në vesh:

- Unë jam për ty, të pres!

Zgjohesha në mëngjes dhe kontrolloja shtrojat, "Ç'u bë ky?!" Vështroja nga dritarja dhe, mes rrezeve të para të diellit, shkrepte edhe buzëqeshja e tij. Tundëte perdet puhiza e malit, dhe më sillte nga largë zërin e tij, "Të pres!" Ndaj desha të jem në atë dasmë, s'ia prisha babait kur më tha "Do vish dhe ti", m'u duk se dikush më priste vërtetë. U ormisa për atë, për dikë që do më shihte për herë të parë, do t'i ngeleshin sytë mbi mua dhe s'do t'i shqiste më kurrë. 

 

Vesha një fustan kadifeje, me viza të holla, ngjyrë vishnje, e kish sjellë nëna në pajë. E mbante për raste të veçanta, për kur të më martonte mua, nuk arriti.. Më erdhi kupë, kisha trupin e saj, më pa babai dhe më puthi në ballë. E di ç'mendoi, "S'i ke lënë gjë.. sot dua të të shoh të qeshur, të gëzohet dhe ajo!" Dhe unë të mos doja, e qeshura më dilte vetë. Më gurgullonte përbrenda, si ujërat e nëndheshëm, që i dëgjon sapo ngjesh veshin në tokë. 

 

Gjatë gjithë rrugës për Leshnicë, gati dy orë me këmbë nga fshati ynë, trembesha mos e dëgjonte im atë. Dhe thoshte me mend, "Kaq e pati dhe kjo, mezi priste sa të dalë nga kuvlia!" Jo se nuk e kisha atë padurim, por s'doja që këtë ta mësonte ai dhe pikëllohej. Kujtonte se do ta braktisja, s'do ta ktheja më kokën nga pas, i thoshja "Gjej grua tjetër dhe lermë të shoh jetën time!" Gjë që s'do të ndodhte kurrë, pasi jeta ime me jetën e tij, të motrës e vëllezërve, ishin një. Asgjë s'do t'i ndante e askush s'do mundej të futej në mes. As ai, një nga dasmorët e shumtë, që as e njihja e as më njihte, por që afronte ora ta shohë.

 

Me këtë shpresë shkela në avllinë e shtëpisë ku bëhej dasma, një kushuriri të afërm të nënës, me të cilin vajtje-ardhjet qenë të rralla. Por s'qenë të huaj, ishin njerëzit e asaj që më bëri kokën dhe, dokudo, s'do kalonim pa u vënë re. Siç dhe nuk kaluam. Erdhën menjëherë të na takonin, na drejtuan për atje ku priteshin të ftuarit, në një dhomë të madhe me tavan druri e divane të rehatshëm përfund mureve. U ulëm, të bënim zakonet. Na sollën raki e karamele, një pije grash për mua, vetëm shijen i mbaj mend dhe që i thoshnin liker. Uruam. Të trashëgohen, jetë të gjatë e të lumtur! Unë më tepër i veja babait nga pas, sa lëvizja buzët. 

 

Ishim një çift i çuditshëm, të panjohurit përreth s'dinin ç'të mendonin më parë, vështirë ta gëlltisin se qemë burrë e grua, pyesnin ata që dinin më shumë, mësonin si qe puna dhe na riktheheshin me adhurim e respekt të shumëfishuar. Gjithë vështrimet do qëndronin mbi mua. Aq vëmendje s'më qe kushtuar ndonjëherë, aq lartësim e pjesëmarrje në dhimbje, sa çu zura ngushtë, aq dhe u mbyta në avuj krenarie. U ndjeva princeshë, në këmbët e së cilës qenë gati të përuleshin të gjithë. Dhe jo për bukurinë, kish të tjera aty rrotull shumë më të hijshme nga unë, për gjestin, sakrificën për të tjerët, të bërit nënë kur isha ende fëmijë. 

 

Brenda një kohe fare të shkurtër, u bëra personi më i njohur në atë dasmë. Do përmendesha më së shumti si "vajza e filankës", fatkeqes që iku shpejt nga kjo jetë, por që kish lënë mbrapa një diamant..

 

(Nga, "Çmendina e Athinës", në pritje..)