Përallë shënëndreu
Ishte fund nëntori i një viti të mbrapsht. Shirat e vazhdueshme të vjeshtës nuk na linin të mbillnimm sipërfaqen e planifikuar të grurit. Të gjitha kusuret e kësaj situate skandaloze binin mbi ne, specialistët e bujqësisë. Prodhimi i bukës në vend, në një Shqipëri të izoluar totalisht, ishte detyra jonë prioritare, të most themi e vetmja. Mbi ne binin të gjitha vrejtjet e kritikat, të mos flasim pastaj për akuzat për “sabotazh” edhe pse aveniri ynë varej nga tekat e motit, pra fati ynë ishte në qiell.
Po endesha në një nga sektoret e nje kooperative bujqesore. Kisha shume ftohtë. Mendova të shkoja në zyrën e agronomit të sektorit, sepse ai kishte një sobë të ndezur me dru. Ashtu bëra. Soba ishte flakëruar nga djegia gjithë ditën e druve. Jashtë shiu vazhdonte e binte si me shtëmba. Nuk kishte ndërmend të ndalonte. Agronomi sektorit, miku im, pasi më përshëndeti, më hapi një vend pranë sobës për t’u tharë. Isha bërë ujë, nga koka tek këmbët.
Një nga një ikën të gjithe njerëzit e asaj zyre. Mbeta vetëm me agronomin e sektorit. Në një moment ai befas më pyeti:
- Si do të bëhet me mbjelljen e grurit, shirat nuk pushojnë, afati po ikën? Do të mbeten tokat pa mbjellë, djerr.
Më gjeti të papërgatitur kjo pyetje. Nuk dija si t’i përgjigjesha. Edhe mund të ndodhte ashtu. Si pa u menduar thellë i thashë:
- Do t’i mbjellim me misër në pranverë.
- Po plani grurit? - tha ai menjëherë.
- Plani është ligj, thotë Partia. Nuk dija si t’i përgjigjesha, por dhe tek ai vërejta se nuk dëshironte ta shtynte më tutje këtë bisedë. Kjo vonesë do të ndikonte në rendimentin e grurit. Vazhduam me të tjera biseda siç bënim zakonisht kur takoheshim së toku.
Kaluan ca ditë dhe shiu pushoi. Toka po bëhej gati për t’u mbjellë. Një ditë në pasdite u gjenda përsëri tek sektori i mikut tim agronom. Aty ishin mbledhur që nga krytari i kooperativës, sekretari byrosë së partisë, brigadjerë, përgjegjësi sektorit, disa të deleguar nga Komiteti Partisë dhe Komiteti Ekzekutiv i Rrethit, gazetarë, etj. Ky sektor i kooperativës ishte shumë afër qytetit dhe me një biletë 30 qindarka me urban mund gjëndeshe në bazë, siç u thoshni atëherë brigadave e sektorëve të bujqësisë. Bisedat ishin shumë të zjarrta: flisnim mbi organizimin e punëve për mbjelljen e një blloku parcelash rreth 50 ha. Të gjithë jepnin urdhëra e direktiva, si dhe mirrnin zotime. Vetëm miku im agronom nuk fliste asnjë fjalë. Unë iu afrova atij duke e parë me një vështrim pyetës se çfarë po bëhet këtu.
- Leri, le të bëjnë plane edhe keta - më tha me një mospërfillje dhe mosaprovim të asaj që po diskutohej aty. Ai masat i kishte marrë me kohë, mjafton të ndalonte shiu. Mbasi u fol, e u fol për të gjitha, filluan zotimet se unë do bisedoj me atë, unë do bisedoj me këtë, etj. Njeri nga pjesmarrësit u hodh e tha:
- Po sikur të bjerë shi nesër?
Atëhere agronomi që nuk kishte folë fare deri në atë çast, i revoltuar, u hodh e tha me vrull të madh:
- - " Me shiun do të bisedoj unë, ikni tani." Të gjithë qeshën.
Të nesërmen unë shkova që në mëngjes nga parcelat ku mbillej grurë. Aty gjeta agronomin me përgjegjësin e sektorit. Punët shkonin shumë mirë. Traktorët diskonin dhe tre zetorë po mbillnin. Kur me pa agronomi me tha duke qeshur:
- Me qe ti vjen nga qendra, na e more ne meritën e mbjelljes së grurit.
Në horizont dallova kryeagronomin.
- - Shiko se kush po të vjen - i thashë.
- - ===Ike, u dogje dhe ti si ne. Tani i morri meritat kryeagronomi – më tha menjëherë miku im gojëbrisk e hokatar.
Kalun ca orë dhe në horizont u duk gazi i kryetarit dhe gazi sekretarit të Komitetit të Partisë së Rrethit për bujqësinë,
- Po tani!? - i drejtohem agronomit jo pa një fare shpotie.
- Lere tani, - me tha duke ngritur dorën përpjetë si i dorëzuar
- U dogjëm të gjithë.
Nga shënimet K. Mosko Boston SHBA
No comments:
Post a Comment