Mani i fëmijërisë

                               nga Namik Selmani

Na rriti duart e vockëla kur zgjateshim te dega
E kokrrat e verdha i kullufitnim fëmijërisht
E nënat gjer vonë na kërkonin e na kërkonin te dera
E më pëllëmbë na qëllonin butësisht mbi shpinë.

Na u rritën këmbët skeletike te Mani i Mëhallës
Kur iu kacavirrëm trungut si në Everestin me shkrepa
Tek mbushnim duart pas lojës së përbashkët
Për besë, të gjithë u bëmë mbretër dhe mbretëresha

Na rriti Mani, na përkëdheli me blerimin në gushë e faqe
E ne s’ditëm, ah, që t’i jepnim një kurorë të vetme me rreze
Poetë u bëmë, gurgdhendës, mjeshtër të vreshtave në shpate
E lozëm me të ëndërrisht si me një kukull të përjetshme …

Një ditë u plak Mani i Mëhallës nga vitet e nga koha
E druvarët ballëdjersitur mes ofshamës e prenë me sëpata
Në hirin e djegur xixëllinin miliona xixëllonja
Që fëmijërinë tonë e rindiznin si Prometeu te vatra …

U plak dhimbshëm Mani i Mëhallës

E kokrrat… u futën në sinorët e përrrallës ..

Bajamet e Çamërisë

Mund të mos kishte dhe aq shumë rrënjë domate në bahçe.
Mund të mos kishte shumë sheqer, libra dhe shkronja.
Mund të mungonte dhe pak bukë në magje
Mund të mos kishte dhe aq relike të vjetra në oda.

Mund të kishte pak më shumë këngë kurbeti
Mund të kishte pak më shumë saze Çamërie.
Po ëndrra çame buiste dhe bëhej në çast si deti.
Ca eho gjoksi ndiznin dhe gurët nëpër brigje.

Veç kurrë, kurrë, nuk mungonin lulebajamet.
Mes gëzimit të syve e gëzimit të zemrave.
Aty Çamëria gdhendëte kujtesën prushane
Si të ishte amaneti që zgjon fjalët e pathëna të brezave.

Aty pranverën si dashurinë e parë e prisnin
Dikur mbushnin prehërin e gjysheve mes urimit.
Me ca tinguj këngësh, si rruaza pranë gjirit
Me ta prisnin dimrin dhe i hapnin dyert gëzimit.

Kanë mbetur jetime, bajamet, mes mjegullës. 
Lulëzojnë e bëjnë kokrra sërish për duart e vajzave.
Kush, kush, do ia heqë gurët e gjëmbin e ferrës?
Kush, kush, do i shtrojë sërish në tavolinën e dasmave?