Kroi i Madh

Brinjës i ka ngulur fort thundrat,

Sfidë me shekuj të egërsuar nga luftrat,

Kundron mendueshëm truallin Arbëror,

Si Ante i pamposhtur lugun gjallëron.

****

Zemërplasur stambollinjtë e “Përparimit”

Vëllazërisht e muarrën vendimin:

Vendlindjes t’ja ndërtonin të madh kruan

Me duarartët lunxhiotë jetëve shkolluar.

****

Rrënjët e ndërtimtarëve ngjizur në universitete,

Në akademitë ilire dhe të Pirros Mbret,

Ndaj e stolisën bizantë e osmanë,

Mbrothësi selitën Ballkanit anembanë. 

****

Punët filluan dy shekuj më parë,

Në kërthizë të malit, atje nën majë,

Ku tjetër gjë s'gjen, veç aromës së çajit

Dhe borën trazuar me re që pikojnë zallit.

******

Djersën e këtij dheu të ftohtë brisk,

Mjeshtrat mblodhën pikë e nga një pikë,

Mundimshëm me sylinarë evropaianë,

Malit i molën freski, fshatin këndelluan.

*****

Kroi, mortje të mos kish kurrë,

E derdhën fund e krye me llaç e gurë,

Nga tre fytakë bubulloi qelibar,

Lëngu i jetës për gjithë gjënë e gjallë.

 ****

Një aneks mënjanë papo, duhej ngrehur,

Vitat këngëtare të lanin pa u ndruajtur,

Në korritat më poshtë në rresht bagëtia,

Vrapthi njomënin buzët sa binte qindia.

******

Derdhej aq rrëmbyer ujët ditë e natë,

Me një bend të madh e vunë në zap,

Ëmbël të gurgullonte në bahçet përrallore,

Dengëza me lule, pemë e bostanore.

*****

Kroje jetdhënës që buruat dashuri:

Të brishta, të zjarrta por, dhe xhelozi.

Për dashuritë penën shtrydhi Lasgushi,

Në xhelozi gruan e tij, ah,… e therri Minushi!

*****

Zemër e lavosur aty ndrojtjen flakëriti,

Ndaj kënga doli me duf që nga shpirti:

“Do vete të rri në krua të më vijë ajo që dua,

nazemadhe gjer në thua,…”

*****

Ti, buronja jonë gurgullove vetëm mirësitë,

Në qytezën shekuj ngujuar nga gjarpërinjtë![1]

Faqebardhë mbete, si gurrë Dodone,

Sodisje ngazëlluar çfar bëhej asaj ane.

*****

Vashëzat lastonja që rrotullonin synë,

Djemtë levenda që zinin pusinë,

Apo ndonjë nusëroke si lulja në vesë,

Kur loste me trimin tek Vresht’ i Kallogresë.

******

Kroi Rrëzate që shfaqet gjithë nur,

Kroi i Madh do t’i  thuhet emri,

Kur të mos mbetet qoftë dhe asnjë gur.

Dëshmi e gjallë e dhimbjeve të përgjakura
Të fashitura në muzgjet thellë në kohra! 

---

[1] Fshati para viteve 1400 ka qenë i ndërtuar në një vend me ujë të bollshëm por,  me dydjet Osmane është shpërngulur në rëzë të malit se sipas një legjende gjarpërinjtë hanin fëmijët dhe vajzat.