GËZUAR FESTEN MESUES.

Bashkëbisedim me Abaz Loshën

nga: Selman MËZIU

Firence, Itali

 

Festë. Për mësuesit. Për ato që përçoin dijen në kapilarët e kohës. Për ato misionar që projektojn të ardhmen duke syzgjuar brezat e rinj. Për ato që mendojn, punojn, ushqejn e rritin brezat duke i përkundur në djepin e shkollimit. Rrëpira, bokërrima, të tatpjeta që ndoqi çdo mësues dibran në vrigëllimën e shekujve e jon vetëm. Për shqiptarin që shkronja u shkruajtën në lëkurë, në baltën e pjekur, në gurë e pastaj u zhduken. U vodhën. U fallsifikuan. U fshehën. E përsëri u rizgjuan, flakëruan në shpirtin e zemrat e pasardhësve pellazgo-iliro- shqiptar. Dihet nëpërmjet luftrave me armë, bajonetave, thikave, helmit. Sigurisht nga të diturit, gjuhtarë, historian, arkeolog, alfabeti fjala e shkruar u pronësuan. E ne ndihemi krenar, për pasurinë tonë gjuhësore, kulturore, historike të trashguara e pasuruara në gjerdanin e brezave.

Sa bukur, sa realisht e përshkruani juve mesues Abazi: ‘’Teksa po u flisja sot fëmijëve me të cilët punoj, për 7 Marsin, festën e mësuesit, po u thoja se atëhere, po të hapje një shkollë të re merrje plumbin ballit ose helmin në gotën me uje dhe në vazhdim po u flisja për kohën kur u shkollua brezi Juaj e më vonë brezi im.,,

 

Drejtori i Shkolles Fushë Muhurit Abas Losha

E ndjen mësues Abazi misionin, detyrën e tij njerëzore, e njeh ai shkëlqyer udhëtimin e përgjakur të misionarëve, komisarëve të gjuhës shqipe. Sepse ai ka mesuar. Sepse Abazi është përhapësi shembullor, plotë rrezatim i fjalës shqipe të shkruar. Detyrim që e ndjen në shpirt. Dhe ai ua thotë ashtu plotë ndjesi, krenari, urtësisht me pasion nxënësve të vet. Që ato të edukohen, që ato të dinë sa më shumë. Që ato të duan shkronjat, abetaren dijen fjalën e amël shqipe. Të ngulitin në kujtes udhën e shkronjave e fjalës shqipe në lakoret e trishta të shekujve. Të punojn e duan arën me miser, pyllin me drurë, dhinë me keca, torrnon, traktorin maqinat qwepëse e të udhëtimit, gjithëçka nevojtare.

Por, birit të Bulaçit, drejtorit, mësuesit shembullor, dashuruesit të natyrës, koha e sotme, kërkon t’i shuaj valët e shkumëzuara në arteriet e misionit të shejt të tijë. Të të mbjellurit të diturisë. Të kulturimit të malsorëve vogëlush. Abazi nuk mund t’a fshehi plagën e qelbur që i ka shkaktuar sëpaku njëzetë vjeçari i parë i shekullit të njëzetë e një. Ai më shkruan:

 

‘’Ehhh kur mendoja të sotmen, bëja një paralele me vitet kur hapeshin shkollat e para shqipe e ndërsa atëhere vriteshe, burgoseshe apo helmoheshe sot më vjen keq t’a them, por, nëpërkëmbesh, tallesh, përçmohesh e ndonëse vitet shtohen në këtë mision të mrekullueshem, për të ardhmen e çdo kombi, ngelesh i varur nga ata, të cilët as që e njohin apo e vlerësojnë atë,,

 

Vetëm një mësues që e ushtron me pasion dhe dashuron të mëkuarin me dituri të brezave, mund ta ndjej e shpreh kaq qartë, saktësisht këtë shqetësim. Plagë që qelbëzon shoqërinë. Plaga ma shkatrrimtare e një krahine, kombi në tërsi. Plaga më mjerim ndjellëse për një popull. Kështu po vetëvarrosemi. Kështu po vetëzhdukemi. Kështu do të mbetemi pa sytë e dijes. Kjo e shqetëson dhe e preukupon mësues Abazin.

 

Opinga që dikur
i veshning fëmijët

Fëmijët shtatë deri në shtatëmbëdhejtë vjëç në shqipëri për tu ushqyer ose… Nuk shkojnë në shkolle të mbyllur nga gjakmarrja. E janë me mijëra të ngujuem. Mbledhin krom, hekaura, kauçuçe, shesin çimçakiza, paqeta cingarësh, për të fituar koren e bukës. Marrin shkopin e bariut e ruajn delet, dhitë apo, lopët. Të tjerë futen në rrjete kriminale të kontrabandave të ndryshme. Shumica nga mjerimi ekonomik, nga humbja e besimit në rimëkëmbjen ekonomike, syrgjynosen familjarisht. E këto shkollohen në gjuhën e atjeshme. Alfabeti shqip nuk njihet nga ato, nuk mësohet.

 

Breza të çkulturuar. Kuadro të zgjedhura me partitizëm. Kthehen në kryeneç. Ju mungon kultura, pasioni për punën. Kështu ato nuk njohin misionarët e dijes. Ato i nëpërkëmbin se kështu i pregatiti koha e ‘’jeniçerëve politik.,, 

 

Për të fituar energji pozitive, e shikuar me ngjyra ylberike të ardhmen, të kujtojm mësuesit, vendali të kohës së kaluar, të parët në krahinën e Muhurrit, Kurt Hoxhën, Hazis Kurtin, HazisRamën, Mexhit Preçin. Tahir, Sinan e Mustaf Meziun, Ramadan e Xhemal Likën, Rustem Devën, Xhemale, Likë dhe Sanie Berishën, Elez Balliun, Xhelal Metën. Rexhep Hoxhën, Mud Lalën, Adem Ballën, Hysni Bruçin, Halil LLeshin, Sinan Tanushin, Sami Dodën, Veli Lala, dhjetra e dhjetra të tjerë të krahinës tone që hodhën farën e dijes e kulturës te brezat e mëvonshëm muhurak. Kjo plejadë muhurrakësh e respektuar, hodhi me njëmijë sakrefica bazat e shkollimit të bijëve të vet. Fruti i tyre ka dhanun rezultatet e shkëlqyera. Me dhjetar muhurrak me shkollë të lart në profesione të ndryshme kontribuojn në gjithë vendin.

 

Duke ndjer dhimnbjen e plagëve të hapura në arsim, le të kthejm shikimin prapa e të marrim energji e shembull nga ajo plejadë luftarake dhe e pashembullt në sakrefica. E pastaj juve mesues Abazi e dhjetra të tjerë me ballin lart, gjakftohtësi e patriotizëm të mbroni misionin tuaj të shejtë. Atë të zhvillimit e ecjes përpara nëpërmjet fjalës së shkruar, librit të lexuar, ngritjes së piramidave të dijeve në shpirtrat e mëndjen e fëmijëve e brezave të ardhshëm. Siguria e së ardhmes. Besim në fitoren kundër harbutëve, të pa dishmëve e të pa kulturuarve arrihet kur mësuesit si juve e kolegët tuaj shikojn përpara me energji e vrulle djaloshare, patriotizëm, rrezatojn dijen gjuhën e shkruar e të lexuar shqipe. Kushtin e domozdoshëm për zhvillim kulturor, ekonomik e shkencor të një kombi.

Kolektivi i mesuesave te shkolles Fushë Muhurit 

 

07. 03. 2020 I shkolluari në Muhur S. Meziu