Vargje për vendlindjen nga Enver Isufi

Atdheu, njeriu dhe vendlindja 

Enver Isufi
Durrës-Albania

Njeriu, vendlidja dhe Atdheu

Ngjasojnë  me pyllin, zogun dhe pemën.

Zogu e njeh pyllin cep me cep 

Si banor i vërtetë

Por, pemën që ka folenë 

E njeh fletë për fletë.

Vetëm në lagjen  e tij të qyetetit  dhe katundit

Njeriu qesh me gjithë shpirt

deri tek dhëmballa  e fundit.

Edhe jashtë vendit njeriu kënaqet e zbavitet

Por ai nuk qesh me gjithë shpirt

Por vetëm skërmitet.

***

Shtëpija ime e vjetër në fshat.

Atje në fshat në shtëpinë e vjetër

Ku kam lindur e jetuar

Kisha vite pa shkuar.

Një ditë mora rrugën e shkova

Por, vërtetë u ndjeva keq dhe u trishtova

Kur hapa derën kryesore

Dera kishte rënë dhe fort kërciti

Kërcitja ngjante si një zë duke qarë

Ajo sikur më thoshte;

Mirë që erdhe e më pe

E braktise shtëpinë ku keni le.

Hyra në fillim tek guzhina

Oxhaku kishte zënë perde merimange

U trishtova kur e pashë

Sobën e mbuluar me pluhur të trashë

Nuk kishte situatë më të ngrysur

Se sa pamja me pjata, gota uji,vere dhe rakie

vite me radhë rrinin përmbysur.

E mbylla shpejt derën me një ndjenjë mërzie

Nuk e duroja dot këtë lloj qetësie

Hapa dhomën time të gjumit

Merimanga të endura në të katër cepat

Dhe vrima në mur që kishin hapur akrepat.

Vetëm një gjë ishte ende për tu pasur zili

Korrniza me foton që kisha dalë me gruan kur

ishim 25 vjet me të rinj.

Atje pranë dritares

Një dallnadyshe kishte ndërtuar folenë

Zogu atje në fole mua më shikonte

Më dukej sikur me mua bisedonte:

Unë iki e shtegëtoj duke kaluar mes

kontinenteve

Dhe çdo vit vij e banoj këtu në dhomën tuaj

Unë ndjehem si në shtëpinë time

Ti ndjehesh si në shtëpi të huaj.

Me vehte pëshpërita:

Ke të drejtë zonja dallandyshe

Do ta rinovoj shtëpinë dhe do ta bëj krejt

ndryshe.

Kështu bëra;

shtëpinë e rinovova, bahçen e gjelbërova.

Shumë miq e dashamirës ftova.

Miq e shokë:

Që t’u them të vërtetën

Ribanimi i shtëpisë së vjetër

më ka ndryshuar jetën.